حتما تا بحال براتون پیش اومده که وقتی که برمیگردید و به برخی از کارهایی که در گذشته انجامشون دادید، مثلا متنی رو که نوشته اید یا هرچه... نگاه میکنید با خودتون بگید که " وه! من چطور این کار رو انجام دادم". گاهی باورم نمیشه که این من بودم که این کارها رو انجام دادم. البته کماکان ادامه هم داره. گاهی کسی یا چیزی انگیزه حرکت شما میشه و باعث میشه مثل یک کوه حتی در برابر مصائب زندگیتون هم بایستید.
آره ماها گاهی لازمه که با یک انگیزه خودمون رو بیشتر باور کنیم. چون در واقع اون قدرته درون خودمونه. یه تلنگر و یا یک کاتالیزور لازمه که اون جنبش درونمون شکل بگیره و بشیم یه کوه استوار در مقابل همه سختیها. یکپارچه صبر و آرامش بشیم.
من امیدوارم اون عامل و انگیزه، هر کی که هست و هر چی که هست مانا باشه و ما بتونیم اون قدرت درونمون رو بیشتر باور کنیم.
خالی از لطف نیست صبوری روزبه نعمت اللهی رو گوش کنیم.
گاهی خودمون سدی میشیم در برابر خودمون...نمی خواهیم باور کنیم...به چیزی که خودمون میدونیم نباید بیاویزیم ..چنگ میزنیم...
یه جدال مداوم با خودمون....این تلنگر هر لحظه زده میشه تا بالاخره یه روز اثرش رو بگذاره !
سلام بانوی مهر...نازنینت را ببوس..
سلام به روی ماه شما
بله خودمون مانعیم مامانگار خوبم
ممنون عزیزم
آخ که چه حس خوبی داره انجام چنین کارایی
همین که حس نمیکنی وقتی داری انجامشون میدی چقدر کاربر و سختند و بعدها که بیاد میاری... وه!...
سلام عزیزم
راست میگی بعضی وقتها آدم از کارهای قبلش تعجب میکنه، شاید برا این باشه که تو اون لحظه ی خاص یه محرکی وجود داشته به قول شما که در زمان حاضر وجود نداره،
اما در هر زمانی بالاخره باید یه محرکی پیدا کرد و از زمین بلند شد
خوبه که اون محرکه رو تو خودمون باور کنیم و همیشه خودمون رو متعجب کنیم...
دقیقا رها همینه... یه وقتهایی خودت از کاری که قبلا انجام دادی تعجب میکنی و شگفت زده میشی... ایشالا که اون عامل انرژی دهنده همیشگی باشه
بله دلارام عزیزم منم امیدوارم که همیشگی باشه با تقویت عامل درونی